سال 86 برای تئاتر سال حضور بهرام بیضایی و حمید سمندریان بود که حال و هوای خاصی به تئاتر داد و اینکه ‏این بزرگان در سال 87 نیز می توانند نمایشی را روی صحنه بیاورند سؤالی است که برای هنرمندان تئاتر مطرح ‏است.
‏
به گزارش خبرنگار تئاترما، در چند سال اخیر صحنه های تئاتر بدون حضور بزرگان این رشته هنری روزهای ‏خود را سپری می کرد و علاقمندان و مخاطبان تئاتر در انتظار حضور کارگردانان مطرح تئاتر در طول چند سال ‏گذشته بودند.
‏
سال 86 این انتظار تا حد بسیار زیادی برآورده شد و حضور بهرام بیضایی بعد از 4 سال و حمید سمندریان بعد ‏از 7 سال حال و هوای خاصی به تئاتر کشور داد. روزهای سرد زمستان و رخوت تعطیلی چند ماهه تئاتر شهر و ‏تالار سنگلج با اجرای "افرا" و "ملاقات بانوی سالخورده" به پایان رسید.
‏
تالار وحدت و سالن اصلی تئاتر شهر به ترتیب میزبان نمایش های "افرا" بهرام بیضایی و "ملاقات بانوی ‏سالخورده" حمید سمندریان شدند و مخاطبان بسیاری را بعد از ماه ها به سمت صحنه های تئاتر آوردند. اجرای ‏این دو نمایش و حضور این دو استاد بزرگ تئاتر بعد از سال ها دوری باعث شد تا نگاه بسیاری از مخاطبان ‏تئاتری که مدت ها بود در سالن های نمایش حاضر نشده بودند به این حوزه هنر جلب شود.
‏
البته در این بین جای خالی خیلی از کارگردان های خلاق هنری هنوز خالی بود. ولی حضور بیضایی و ‏سمندریان این نوید را می داد که پای بزرگان و خلاقان عرصه تئاتر به صحنه های هنری باز شده است.
‏
عملکرد سانسور و حذفی که باعث می شد اساتید و حرفه ای های تئاتر که برای عموم شناخته شده هستند حاضر ‏نشوند نمایش های خود را روی صحنه بیاورند موضوعی بود که باعث آزار ذهنی اکثر علاقمندان و خانواده تئاتر ‏بود. ولی اجرای "افرا" و "ملاقات بانوی سالخورده" نقطه امیدی در این جریان شد.
‏

 سال 86 تئاتر با خاطره اجرای بیضایی و سمندریان در حال سپری شدن است ولی وقتی هر کدام از این اجراها که ‏به پایان می رسید این سؤال برایمان به وجود می آمد که آیا سال 87 نیز نظیر آنها را روی صحنه تئاتر خواهیم ‏دید؟
‏
آیا سال 87 می تواند سال حضور چشمگیر کارگردان هایی باشد که در تئاتر حرفی برای گفتن دارند و باعث ‏می شوند که تماشاگر و علاقمند به تئاتر به صورت گسترده در سالن های تئاتری حاضر شود؟ این واقعیت را نمی ‏توان نادیده گرفت که اسم های شناخته شده و بزرگ می تواند باعث ارتباط هر چه بیشتر مخاطب با تئاتر باشد.
‏
به امید اینکه دیگر در سال 87 به مانند سال 86 حرفی از نبود کارگردانان بزرگ تئاتر به دلایل مختلف نباشیم ‏زیرا هر کدام از این هنرمندان خود علاقمند به حضور در صحنه های نمایش هستند و سالیان درازی از عمر خود ‏را صرف این هنر نموده اند.